Dag 50+51

Dag 50 (vorige week vrijdag) - Dag van vertrek:

Vandaag word ik om half 12 naar het vliegveld gebracht. In de ochtend kan ik dus nog mee met de groep. Frances had het goede idee om vogels te gaan spotten, zodat Frances een beetje rond kon rijden en met mij kon kletsen terwijl de rest druk aan het werk is met vogels zoeken. Ze wilde een leuke route rijden, zodat ik ook nog wat dieren zou kunnen zien. Toen we een half uur onderweg waren, begon het kei hard te regenen. Mijn koffer en mijn laptoptas lagen al in de jeep omdat ik meteen zou worden afgezet bij de taxi. De regen stopte niet en we besloten om terug naar huis te gaan. Mijn koffer en mijn laptoptas waren nat geworden en ook ik was helemaal doorweekt. Geen geweldige afsluiter dus.. Ik heb de hele ochtend in de woonkamer gezeten met de andere vrijwilligers, en later sloot Frances zich ook bij ons aan. Gelukkig dus toch nog een gezellige ochtend gehad. Helaas was het moment van afscheid nemen ineens daar. Het afscheid was, zoals ik al voorspelde, tranen met tuiten. Ik vond het ontzettend moeilijk. Vooral het afscheid nemen van Frances, maar ook het afscheid van het hele relaxte en stress loze leventje. Ik weet dat als ik thuis kom, alles gewoon door gaat en dat ik weer dingen “moet” terwijl ik de afgelopen twee maanden niets moest (behalve op tijd zijn voor de pizza avond). Om 15:30 had ik mijn vlucht van Port Elizabeth naar Kaapstad. In Kaapstad moest ik 6 uur wachten voor mijn vlucht naar Nederland. De tijd ging gelukkig snel en het vliegtuig vertrok op tijd richting Nederland.

Dag 51 (afgelopen zaterdag) - Dag van aankomst:

Ik heb maar 3 uur geslapen vannacht in het vliegtuig omdat ik omringd werd door huilende baby’s… Eenmaal op Schiphol aangekomen voelde ik me dan ook een zombie. Toen ik door de paspoortcontrole heen was en mijn bagage opgehaald had, kon ik richting de aankomsthal waar mijn ouders en Stan al klaar stonden. Net voor ik door de poortjes naar de aankomsthal wilde gaan, werd ik tegen gehouden en moest ik mijn bagage laten checken. Ook dat nog dacht ik. Ze vroegen waar ik was geweest en of ik daar dingen had gekocht. Je weet dat je niets verkeerds bij hebt, maar toch is het altijd even spannend. Uiteraard was er niks mis met mijn bagage en kon ik eindelijk naar Stan en mijn ouders. Toen de deuren open gingen stonden er ontzettend veel mensen met spandoeken en rood wil blauw gekleurde T-shirts, sjaals, toeters en bellen. Ik keek of ik mijn ouders of Stan zag, maar ik kon ze niet vinden. Maar toen stond ineens Stan voor mijn neus met een grote bos bloemen (lief hè)? Ik was blij om hem en mijn ouders te zien, maar omdat ik zo moe en zo overdonderd was door alle mensen en alle drukte, maakte ik alles in een soort trans mee. In de auto hebben we goed bij kunnen praten en voor ik het wist was ik thuis, waar mijn zusjes en Bikkel me al op stonden te wachten. Thuis komen was toch wel fijn, al vind ik het nog steeds moeilijk om weer terug te zijn in Nederland. Ik heb intens genoten van de afgelopen 7 weken. Iets wat ik nooit meer zal vergeten. Zo lang naar Afrika gaan was de beste beslissing die ik ooit heb genomen. Ik wil terug…

Ik wil jullie allemaal hartelijk danken voor het enthousiast lezen van mijn reisverhalen. Ik heb genoten van alle leuke reacties. Ook die zal ik gaan missen. Ik ga terug, dat is 1 ding wat zeker is! Jullie krijgen dus nog wel een uitnodiging voor mijn volgende reis naar Afrika!